[Jan I Bizantyjski]

Elitarna Piechota Bizantyjska to doborowe i podstawowe jednostki Bizancjum tworzone z najliczniej występowanego w kraju mieszczaństwa i szlachty. Ich podstawową formacją w naszym państwie jest batalion który liczy 1500 ludzi. Dzieli się ona też na poboczne jednostki, takie jak przejęty z dawnej kultury Rzymskiej legion(15000 żołnierzy).

[Vlad Petrowić]

Skutatos to ciężka piechota. Ich wyposażenie wyglądało następująco: główną bronią była włócznia kontarion o długości od 3,5- 4 metry, lub spathion długi do 5 metrów (czasem też maczuga lub lekki toporek tzikourion) i co ciekawe niejednokrotnie broń boczną stanowiła proca. Skutatos przed zagrożeniem osłaniał się owalną lekko wygiętą tarczą scuta o wysokości 120 cm. Tarcza dodatkowo wzmocniona była metalowym umbem znajdującym się po środku. Z czasem powoli była ona wypierana przez podobnej lub mniejszej wielkości tarcze migdałowate. Używano też okrągłych podobnych do tych używanych przez jazdę. Na pancerz skutatosa składał się pikowany kaftan zwany bambakion lub kabadion, pancerz łuskowy lub lamelkowy w formie podobnej do tego jaki nosiła jazda i spangenhelm z osłoną na kark, zwieńczony kitą.

Ciężka piechota nie była formacją jednolitą. W IX i X wieku metalowe pancerze miały tylko 2 pierwsze szeregi, cała reszta musiała polegać na pikowanych kaftanach. Część pieszych nie miała nawet solidnego hełmu i ich głowy chronił gruby turban, co dodawało nieco orientalnego wyglądu. Nie wszyscy też mieli w rękach kontarion. Wiemy że tylne szeregi używały w jego miejsce ciężkich oszczepów menaulion.

Scutatos w czasie walki formowali coś na kształt falangi macedońskiej. Przednie trzy szeregi miały wypoziomowane włócznie skierowany we wroga z czego pierwszy szereg klęczał zasłaniając się tarczą. Szyk ten szczególnie dobrze skonstruowany był do walki z jazdą. Scutatos mieli w zanadrzu też jeszcze jedno ustawienie oparte już nie o walory włóczni a tarczy. Testudo czyli tzw. żółw zniknął jeszcze za czasów legionów, a jego miejsce zastąpił foulkon – szyk oparty na tej samej zasadzie co żółw, ale wykorzystujący też walory włóczni, które wystawały z pomiędzy tarcz. Mówiąc o ciężkiej piechocie nie wolno zapomnieć o osobistej straży cesarza zwanej Gwardią Wareską. Ich charakterystycznym elementem uzbrojenia były tzw. Topory Duńskie, których długość wahała się od 100-170 cm. Gwardia Wareska była bardzo dobrze opłacana i dozbrajana, przez co jej żołnierze mieli najlepsze pancerze i broń.

Piechota bizantyjska swoim wyszkoleniem nie odstawała od legionowych wzorców. Ćwiczyła dwa razy dziennie władanie bronią i tarczą, marsz oraz reagowanie na poszczególne komendy wydawane z pomocą trąbki, rogu lub bębna. Dzięki dużej dyscyplinie zdolna była tworzyć skomplikowane formacje jak „wielowarstwowy” kwadrat w którego środku chroniono tabory, stawiać ufortyfikowane obozy i współdziałać z jazdą oraz machinami wojennymi. Na polu bitwy każda dekarchia piechoty ustawiała się w dwie kolumny na czele których stali Dekarchos i Pentarchos.