[Hugo de Payns]

Wielki Mistrz ujrzawszy Czcigodnego, przerwał pracę, zaprosił na posiłek.
Natychmiast wydał polecenie aby skryby przygotowali odpowiednie dokumenty

[Maurycy Orański]

Dotychczas do Szkoły Królewskiej przyjmowano wyłącznie chrześcijan wyznania katolickiego, głównie łacinnicy. Jednak na mocy decyzji króla od wspomnienia Czterech Świętych Koronatów. Na wykłady zapisywać się mogą poddani królewscy i cesarscy bez względu na narodowość i wyznanie. Tak samo dopuszczono zatrudnianie wykładowców spośród miejscowych uczonych.

[Maurycy Orański]

Początkowo nikt się nie zgłaszał ponieważ mieszkańcy nie mogli uwierzyć. Dopiero po kilku dniach zachęceni podwyżkami uczeni arabscy i żydowscy przyjęli posady profesorów prawa arabskiego, medycyny i astronomii. Na pierwsze wykłady astronomii i matematyki żacy przychodzili normalnie, a do nauki swojego prawa przystępowali ich pierwsi niekatoliccy koledzy. Dało się nawet zauważyć że zawiązują się międzyreligijne znajomości.
Dobre czasy trwały do momentu aż wśród uczniów nie zaczęli obracać się tajemniczy pielgrzymi. Twierdzili oni iż lękają się o dusze młodzieńców którzy przebywając z innowiercami mogą ulec ich szatańskim sztuczkom i porzucić wiarę w Chrystusa. Zachęcali oni do wypędzenia "niewiernych" z przybytku chrześcijańskiej oświaty. Niektórzy żacy przestali przychodzić na wykłady a in od razu przystąpili do działania niszcząc rzeczy osobiste i narzędzia pracy nauczycieli oraz studentów. Śledztwo zlecone przez władze uczelni dzięki zmowie między żakami poza jednym usunięciem nie przyniosło skutku, ale zadowoliło rektora.
Nie był to jednak koniec. Miarka przebrała się gdy ktoś podpalił dom żydowskiego astronoma który pracując akurat nie zdążył wybiec z budynku i ciężko poparzony trafił do szpitala. Wtedy król zlecił śledztwo swemu wicehrabiemu.

[Maurycy Orański]

Czwartego dnia śledztwa wicehrabia udał się porozmawiać z jednym z bogatszych studentów ponieważ z innych przesłuchań wynikało że nie mówi on prawdy. Gdy wyszedł on z pałacu królewskiego innym wyjściem wymknął się człowiek który udał się w odwrotną stronę niż urzędnik. Ten poruszał się stępa ponieważ po zatłoczych ulicach handlowego centrum Lewantu. Nagle wicehrabia poczuł przeszywający ból w boku. Odwrócił się ale nie zobaczył niczego podejrzanego a raczej nie zdążył zanim nie stracił przytomności. Przechodnie zanieśli go do domu jednego z miejscowych kupców który wezwał cyrulika. Medyk opatrzył rany ale szlachcic wciąż nie odzyskiwał przytomności. Wezwany na miejsce kasztelan jerozolimski popytał ludzi którzy znajdowali się na miejscu zdarzenia, ale nikt nie zauważył momentu ataku.
Późnym wieczorem do bram Pałacu Dawida zapukał młody chłopak który twierdził że wie kto zaatakował posłańca króla. Król wziął kilkunastu konnych, posadził młodzieńca na siodło i ruszył w kierunku wskazanym przez niego. Jechali szybko by zaskoczyć zamachowca który zapewne nie śpi tej nocy. Przed samą ulicą oddział zwolnił i spieszył się. Czterech szło ulicą, a reszta na czele z królem szła przez kamienice aby odciąć drogi ucieczki. Zabójca był jednak czujny i uciekł zanim rycerze doszli do jego domu.  Skonfiskowano jednak część broni i pieniędzy.

[Maurycy Orański]

Niedoszły przesłuchiwany-Alfonso Gattori w zamieszaniu wyjechał z ojcem, Lorenzo, do Italii zamierzając schronić się u rodziny,. Zorientowawszy się w sytuacji król natychmiast ogłosił obu wyjętymi spod prawa i poszukiwanymi za sumę 800 H. Było pewne że uciekinierzy już są w morzu, ale dla pewności do Jaffy popędzili królewscy turkopole zgodnie z oczekiwaniami nikogo nie znajdując. Zaalarmowali za to galerę królewską która ruszyła kursem zachodnim. Do Konstantynopola celem zawnioskowania o wyjęcie rodziny spod prawa w całym cesarstwie popłynął wynajęty statek pocztowy.

[Maurycy Orański]

Król posłyszawszy o wypadkach w całym cesarstwie czym prędzej wyjechał z Warszawy zostawiwszy jedynie zaufanego dworzanina z instrukcjami do pilnowania jego spraw w stolicy. Do Jaffy przybył w tajemnicy wynajętym statkiem. Przez większość pozostałego dnia przechadzał się po porcie przysłuchując się rozmowom ludzi chcąc się dowiedzieć więcej i zweryfikować to co było w pilnym liście od Baliwa.
To że potwierdził wszystko to mało powiedziane. Odczuł to na własnej skórze. Jako przebranie wybrał strój średnio zamożnego mieszczanina łacińskiego. Początkowo nie zwrócił uwagi na to że łacinnicy poruszają się teraz w grupach. Dopiero jeden z kupców wystawiających swoje towary blisko portu zapytał go o to. Odpowiedział że sie nie boi, ale w duszy postanowił zakończyć przechadzkę wcześniej i udać się do ratusza na nocleg. Gdy oddalił się od gwarnego targu przyportowego na kilka ulic  zraz usłyszał ze ktoś za nim idzie. Odwrócił się i ujrzał trójkę miejscowych którzy momentalnie dobyli sztyletów i kijów. Król dobył swojego i rozpoczęła się walka. Kije pozwalały napastnikom utrzymać się na dystans od królewskich ciosów a samemu atakować go bez przeszkód. Orański jednak parował sprawnie wszystkie ciosy. tak zabawa trwała kilka minut z racji słabych umiejętności napastników. W tym czasie Maurycy zdołał wycofać się pod mur domu i nadal odpierał ataki  W końcu też zaczął wzywać pomocy. Po łącznie jakimś kwadransie walki i odniesionych dwóch ranch nadbiegli uzbrojeni mieszczanie wraz z kilkoma żołnierzami. 
Napastnicy uciekli. Jeden z nich został jednak przez szybkiego młodzieńca dopędzony i złapany. Rannego króla przeniesiono do domu o którego mur się opierał. Jaffeńczycy którzy się zebrali ucieszyli się gdy uratowany ujawnił tożsamość i okazał pierścień.. Natychmiast posłano do ratusza skąd szybko przybył medyk aby profesjonalniej zająć się królem.. Król, mimo że nie wstawał zachowywał przytomność umysłu. Zraz kazał  posłać po papier i napisał list do baliwa aby w jego imieniu wydał edykt.

[Maurycy Orański]

W dzień św.Artemiusza, zaraz z rana z pałacu Dawida na ulice wylegli konni posłańcy i rozgłaszali wieść następującą

Ja,Reinoud van Vartlingem, baliw Królestwa Jerozolimy, działając w imieniu i na polecenie:
Jego Królewskiej Mości Maurycego, z łaski Boga i woli Imperatora Rzymian króla Jerozolimy, księcia Niderlandów, Oranii i Nassau, pana Ramli, Arsuf, Mirabel, Beth Gibelin i Hebronu
Ustanawiamy co następuje:
1. Od tej chwili każdy poddany na terenie Królestwa bez jakichkolwiek przeszkód ze strony tak Osoby Królewskiej jak i jej  przedstawicieli sprawować może kult religijny wedle własnego upodobania.
2. Wolność kultu religijnego znajduje się pod ochroną Majestatu Królewskiego
3. 1.Wszelkie odebrane uprzednio miejsca czy przedmioty kultu podlegają natychmiastowemu zwrotowi
2.W przypadku gdy zwrot o którym mowa wyżej wiąże się ze szkodą dla innej wspólnoty religijnej zostanać ma szkoda owa wynagrodzona królewskim sumptem poprzez wzniesienie nowej świątyni i zakup nowych przedmiotów kultu. Do czasu ukończenia świątyni wstrzymuje się wykonanie ustępu pierwszego niniejszego punktu
4. Potwierdzamy szczególną pozycję pozycję Kościoła Katolickiego jako religii panującej jednakowoż każda wspólnota religijna starać się może o przychylność i wsparcie Osoby Królewskiej

W dzień św. Artemiusza z Antiochii, męczennika, w Pałacu Dawida w Jerozolimie, z Upoważnienia Jego Królewskiej Mości
pieczęcią opatrzył Reinoud van Vartlingem

[Maurycy Orański]

Król po otrzymaniu listu od Cesarza kazał natychmiast przygotowywać królewską galerę do rejsu mimo że medycy doradzali jeszcze kilka dni odpoczynku. Ustąpił im tylko w tym że do Jaffy udał się powozem a nie konno. Towarzyszyli mu marszałek, gwardia konna grecka i gwardia piesza towarzyszy, również na wozach.
Po ponad 5 godzinach jazdy monarcha wraz ze świtą wsiedli na przygotowane jednostki i wyruszili w kierunku Smyrny.

[Maurycy Orański]

Po Edykcie Królewskim wśród ludności prawosławnej nastąpił rozłam. Ormianie wśród których i tak wielu już było unitów razem ze swym biskupem stanęli po stronie władzy. Podobnie postąpila duża część z Kościoła Syriackiego. Najmniej odezwa przekonała Greków mimo że pozytywnie odniósł się do niej sam patriarcha. Jednak cieszący się dużym autorytetem biskup Cezarei którego jurysdykcja znajduje się częściowo w królestwie wezwał do wierności cesarzowi ze Smyrny. Nie udało się go pojmać ponieważ zbiegł do Antiochii. Od tego czasu nocą z terenów zarówno wiejskich jak i miejskich do Antiochii płynie wartki potok ochotników.

[Maurycy Orański]

Aby uczcić rocznicę powstania Cesarstwa do Jerozolimy z frontu przybyli przedstawiciele walczących wojsk cesarskich.



Pochód otworzyli Archontopouloi-kawaleria złożona z synów poległych znamienitych oficerów. Zaszczyt ten przypadł im dlatego że oddział ten jako jeden z niewielu greckiej armii dotrzymał wierności prawowitemu Cesarzowi Rzymian-z dwóch tysięcy około półtora osłaniało odwrót cesarza na obczyznę.


Za nimi postępowała piechota. Wspólnie maszerowali gwardziści cesarscy: Vestiaritai i wzbudzający niemały respekt i fascynację Waregowie, choć z tych ostatnich niewielu pozostało przy cesarzu.

Na końcu zaprezentowały się wojska lenne. W kolejności:
Armeńczycy z Edessy

Synopska piechota


Rycerstwo Zakonu


I Królestwa Jerozolimy




Po paradzie zaproszeni dygnitarze i goście udali się do pałacu na ucztę.

[Miguel de Catalan]

Piękna prezentacja wojsk. Oby wrogowie cesarstwa odczuwali przed nim taki sam o może nawet większy respekt niż ja.

[Gagik Bagratyda]

Ostatnie wydarzenia w Konstantynopolu negatywnie wpłynęły zarówno na postrzeganie wyścigów rydwanów przez władze, jak i na morale stronnictw na terenach wiernych prawowitemu cesarzowi. Mimo to z okazji trzeciej rocznicy powstania Cesarstwa postanowiono zorganizować zawody w Jerozolimie, a że w mieście nie ma hipodromu, zamiast niego wykorzystano pewien plac. Nastroje Niebieskich były wyśmienite, ale nie mogli się tu spodziewać takiej popularności, jak w cesarskiej stolicy - tutejszy król otwarcie popierał Zielonych, którzy dla odmiany nie żywili większych nadziei na zwycięstwo. Biali i Czerwoni byli tutejszej publice niemal nieznani.

 Gdy jednak dano znak do startu i rozpoczął się wyścig, wszystkie stronnictwa szły niemal łeb w łeb. Dopiero po pierwszym okrążeniu Czerwoni zaczęli zostawać nieco w tyle i wkrótce dla wszystkich stało się jasne, że już nie wrócą na dawną pozycję. Natomiast Biali, bardziej zdeterminowani, dotrzymali kroku rywalom aż do początku trzeciego okrążenia. Rozpoczął się szaleńczy wyścig pomiędzy dwoma pozostałymi stronnictwami - zbyt szaleńczy... Na gwałtownym zakręcie w drugiej połowie trzeciego okrążenia woźnica Niebieskich wypadł z rydwanu; ciężko rannego słudzy zdołali wziąć z toru, a po chwili okiełznano i sprowadzono również konie. W tym czasie Zieloni w pełnym rozpędzie przekroczyli metę, co wzbudziło euforię wśród ich zwolenników - pierwsze zwycięstwo od miesięcy!

[Maurycy Orański]

Wspaniale!
Król po wyścigu spotkał się ze swoimi ulubieńcami i wręczył im sowite premie.

[Maurycy Orański]

Na ziemiach królestwa życie powraca do normalności. Nikt już nie obawia się najazdu Greków z północy, ale niestety wciąż gdzieniegdzie zdarzają się akty wzajemnej wrogości między chrześcijanami które starają się łagodzić urzędnicy królewscy i sam monarcha który za złoto ze sprzedaży greckich posiadłości ufundował rozbudowę bazyliki Grobu Bożego tak aby prawosławni również mieli miejsce do sprawowania swej Ofiary.
Do miasta wracają również kupcy ze wszystkich stron świata, a z nastaniem wiosny oczekuje się pielgrzymów.

[Hugo de Payns]

Po przybyciu do Jerozolimy Wielki Mistrz obejrzał stan umocnień stolicy i doszedł do wniosku że są one w opłakanym stanie



W imieniu Króla wydał rozkaz remontu murów stolicy. Rozkazał również ściągnąć zapasy, uzupełnić stan wody pitnej,