[Gagik Bagratyda]

Μονή Μεγίστης Λαύρας - Wielka Ławra

Wielka Ławra jest najstarszym i największym z atoskich klasztorów. Została założona w 963 r. przez św. Atanazego z Athosu przy finansowym wsparciu cesarza Nicefora II Fokasa, zaś poświęcona jest Zwiastowaniu Bogurodzicy. Słynie z bogatej biblioteki i licznych kaplic. W okresie największego rozkwitu mieszkało tu nawet kilkuset mnichów, ale później ich monaster podupadł, a ich liczba spadła do ledwie dwudziestu. Ostatnimi czasy klasztor przyjął unię, a jego zabudowania zostały wyremontowane dzięki fundacji strategosa temu Anatolikon, który żywi pragnienia uczynienia z Wielkiej Ławry głównego ośrodka monastycznego w Cesarstwie.

[Gagik Bagratyda]

Poczęcie przez św. Annę Najświętszej Bogurodzicy

Niepokalane poczęcie nie zakłada, że Maryja nie potrzebowała odkupienia. Potrzebowała go tak samo, jak ty i ja. Została odkupiona z góry, zapobiegawczo, w ciele i duszy, w pierwszej chwili poczęcia. (...) Gdybyśmy zwolnili ją z konieczności odkupienia, wyłączylibyśmy ją także z rodzaju ludzkiego. Dlatego niepokalane poczęcie w żadnym razie nie zakłada, że Maryja nie wymagała odkupienia. Potrzebowała go! Ona jest pierwszym owocem odkupienia, w tym znaczeniu, że dotyczyło Jej w chwili poczęcia, a nas - w inny i słabszy sposób - dopiero po narodzeniu.
Uzyskała ten przywilej nie dla swego dobra, ale dla Jego dobra.

(...)

Musiało istnieć takie stworzenie jak Maryja - w przeciwnym razie Bóg nie znalazłby nikogo, od kogo mógłby w stosowny sposób uzyskać ludzkie pochodzenie. Uczciwy polityk zabiegający o reformy społeczne rozgląda się za uczciwymi politykami. Syn Boży, zaczynając nowe stworzenie, szukał czegoś z tego dobra, które istniało przed panowaniem grzechu. (...) Z pewnością tego, co dał Ewie, Bóg nie odmówiłby swojej własnej Matce.

Abp. Fulton Sheen

Schizmatycy, postrzegający grzech pierworodny jako pewną skazę, skłonność do grzechu, nie uznają niepokalanego poczęcia Bogurodzicy. Podkreślają za to jej wolność od grzechu uczynkowego. Taki pogląd wyznawali również atoscy mnisi, póki wraz z Unią nie przyjęli katolickiej doktryny. Dziś sławią tę, której zło nie tknęło.

[Maurycy Orański]

Czyli w realnym prawosławiu nie uznaje się Niepokalanego Poczęcia? Z racji silnego kultu Bogurodzicy bardzo mnie to zdziwiło .

[Hugo de Payns]

Mnie też t odziwi

[Gagik Bagratyda]

P. Dominika Kovačević na swojej bardzo ciekawej stronie (https://pocojescskoromoznaposcic.wordpress.com/) pisze tak:

Nie ma tu oczywiście mowy o niepokalanym poczęciu, bowiem w ten sposób a) Bogurodzica byłaby równa Bogu, bo tylko On jest bez grzechu b) uprzedziłaby de facto Historię Zbawienia, a jak widać, zwłaszcza w tym poście, Bóg działa na Ziemi w uwarunkowaniach naszego czasu, skoro go stworzył – inaczej Pascha Krzyżowa Chrystusa nie byłaby potrzebna.

Katolicy nie mają większych problemów z odparciem tych argumentów - co do a), Adam i Ewa, zanim ulegli pokusie, byli bez grzechu i w żaden sposób nie wynika z tego ich równość Bogu, zatem nowa Ewa również może być bez grzechu. Co do b) - Bóg działa na Ziemi w czasie, ale w wyjątkowych sytuacjach działa ponad czasem, tak jak na Ostatniej Wieczerzy dał uczniom spożywać Swoje Ciało i Krew, mimo iż dopiero potem ofiarował Ciało i przelał Krew na Krzyżu. W żaden sposób nie wynika z tego niepotrzebność Paschy Krzyżowej Chrystusa, gdyż również Bogurodzica została poprzez nią odkupiona, mimo iż otrzymała owoce odkupienia zawczasu.

[Gagik Bagratyda]

W zasypanym śniegiem klasztorze przygotowania do Narodzenia Pańskiego szły pełną parą. Zamieciono wszystkie pomieszczenia; dokładnie sprzątnięto zwłaszcza świątynie i jadalnię. Odśnieżono dziedzińce, ale ilość padającego śniegu jest tak wielka, że i tak będzie to trzeba uczynić ponownie jutro. Przygotowywano posiłki świąteczne, a do mnicha, który odpowiadał za wypiek prosfor zgłosił się jeden z braci: "przepraszam ojcze, ale jakby jakaś prosfora okazała się nieudana, to chętnie przejmę". Usłyszał to drugi z braci, więc się zatrzymał i powiedział, że jak coś, to on jest też chętny. Chwilę potem zgłosiło się jeszcze kilku. Wszyscy chcieli się zapisać na "nieudane prosfory". "Zamówień" było tak dużo, że ów mnich musiał dorobić dodatkową serię nieudanych, żeby wszystkich zadowolić i nikomu nie podpaść. Zaczęto też dekorować cerkiew na święta. Mimo ogromu pracy, mnisi znaleźli wolną chwilę, by ulepić bałwana.

[Gagik Bagratyda]

NARODZENIE CO DO CIAŁA PANA, BOGA I ZBAWICIELA NASZEGO JEZUSA CHRYSTUSA

Boże Narodzenie…
… a w istocie to święto Wcielenia!

Dlaczego Wcielenia?  Dlaczego tradycyjne Kościoły podkreślają, że Mesjasz Nazareński jest Bogiem Objawionym w Ciele? Odpowiedź na to pytanie daje nam jeden z teologów: ponieważ nie możemy zbawić się sami, tylko sam Bóg może nas zbawić.

Dlaczego Wcielenia? By przezwyciężyć śmierć, potrzeba Dawcy Życia, by zszedł do głębin śmierci poprzez własną śmierć, by zniósł śmierć Krzyżową, i tak o to by zstąpił tam, gdzie włada śmierć, i zmiażdżył jej władzę. Tylko wtedy może darować życie tym, którzy żyją w cieniu śmierci.

Dlaczego Wcielenia? Byśmy mogli uczestniczyć w Jego życiu, On musi nieść na Swoich ramionach wszystkie boleści naszego życia i naszej śmierci. On musi stać się takim, jak my, aby nas przemienić w takiego, jak On w pełni Swej wiecznej Chwały. Cerkiew poprzez epoki była (roz)poznawana dlatego, że Ona odzwierciedlała Swe życie wiarą poprzez działania Jej wiernych w życiu codziennym. Zaiste, my wierni dzięki Jego Wcieleniu będziemy mogli pomóc innym, jeśli wrócimy do tej Prawdy, będziemy Ją posiadać i będziemy Nią żyć. Świat dzisiaj potrzebuje posłania Bożego Narodzenia bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej. Nauka chybiła z promowaniem wzmacniania tylko aspektu ludzkiego. Dlatego do Cerkwi należy wkroczyć na pole bitwy i rozprzestrzeniać Ewangelię Swego Zbawcy – Chrystusa – w języku, środkach i myśli dzisiejszych czasów.

W dniu Swego Narodzenia prosi nas Narodzony, byśmy odwzajemnili Jego miłość do nas. Miłość Boga jest równoznaczna z Kochanym Bogiem. Mam na myśli, by brat kochał siostrę, byśmy kochali naszych współpracowników, sąsiadów; każdego, kto potrzebuje dotyku miłości. Dziecię Bożego Narodzenia prosi nas, byśmy się otworzyli na drugiego i przyjęli go w sercach naszych tak, jak przyjmuje Bóg nas w Bożym Narodzeniu, kiedy otworzył się na nas i spotkał nas w Swym Królestwie Wiecznym.

(...)

Bóg od zawsze chciał uczestniczyć w Swym stworzeniu, w jego życiu. Przecież On od zawsze jest Miłością i jest Kochający. Dlatego bez wątpienia w prawie Miłości nadchodzi czas, który daje Obecność stworzeniu. Stworzenie to dzieło wykwitające bezpośrednio z tej Miłości. Miłość Boga zechciała być, i byśmy my byli wynikiem Jej czynu stworzenia, i byśmy byli Jej tematem.

To jest właśnie Bożym Narodzeniem. To przyjście Syna Bożego w Miłości do nas. Teraz świętujemy na ziemi, bowiem ziemia stała się niebem. Dla dzieci Cerkwi Boże Narodzenie to wspinanie się, progres człowieka. Boże działanie trwa. Ludzka natura jest popychana ku wysokościom, ku Boskości. Człowiekowi przywracany jest Obraz Boży i podobieństwo do Niego, wznosi się z uczłowieczenia do Przebóstwienia. Jednak, w jaki sposób Boże Narodzenie może stać się centrum odnośnie naszego życia i kryterium naszych zachowań wobec braci i sióstr?

(...)

Gdzie jest Ten, którego celebrujemy podczas Świąt? Czyżby pod choinką? Czyżby w oczekiwaniu na rozdarcie papierów i pudełek, i ukazaniu się figurki, którą będą się bawić dzieci? Czy człowiek nie fetuje dziś samego siebie, miast fetować Jezusa Chrystusa, Syna Bożego? Zachowajmy prawdziwe Święta i strzeżmy Je. Nie róbmy tak, jak czynią to bałwochwalcy, lecz zgodnie z rozumieniem tego, co jest ponad świat.

Proś Jezusa, Dziecko Boże, by zapewnił nam radość ze Swego uczłowieczenia i Swego trwania. A wtedy zostanie to odkryte w tym skatowanym i zastraszonym świecie, i zostanie on wyzwolony z wszelkiego mroku i zła, aby oddać się Bogu i radować się.

Metropolita Paweł (Saliba)

[Gagik Bagratyda]

Od kilku tygodni mnisi z Wielkiej Ławry żyją w wielkiej trwodze, bowiem pod koniec postu piotrowego jeden z najbardziej szanowanych starców z monasteru, od lat żyjący w pustelni w pobliskich górach, miał sen, w którym widział wielkie nieszczęścia mające wkrótce spaść na Cesarstwo i Kościół oraz klęski, jakich mają zaznać od wewnętrznych i zewnętrznych wrogów. Poruszeni mnisi jeszcze usilniej niż zwykle modlą się, poszczą i pokutują, by wyjednać u Boga oddalenie katastrofy.

[Gagik Bagratyda]

Liczba pielgrzymów przybywających do Wielkiej Ławry nieustannie się zwiększa. Wobec martwoty panującej w wielu klasztorach oraz oddalenia innych Święta Góra Athos powoli wyrasta na rzeczywiste i symboliczne centrum życia monastycznego w Cesarstwie. Najwięcej odwiedzających pochodzi z okolicznych ziem należących do temów Hellady i Tracji, ale często zdarzają się również przybysze z Anatolikon czy wysp. Nie brak i mieszkańców Konstantynopola; w bogatych kręgach stolicy modne stało się ostatnio proszenie mnichów o poradę w trudnych i łatwiejszych sytuacjach. Oczywiście wstęp na półwysep mają jedynie mężczyźni, gdyż jedyną jego Panią jest Bogurodzica. Niektórzy Hagioryci, pragnąc większego wyciszenia i odosobnienia, wycofują się do położonych w trudno dostępnych częściach Świętej Góry katism i kelli; pozostali z poświęceniem oddają się posłudze pielgrzymom, nie zapominając oczywiście o Służbie Bożej. Wszystkich cieszą nowe powołania, dzięki którym wzrasta liczba mieszkańców Wielkiej Ławry. Dla potrzeb rozrastającej się wspólnoty i gości wzniesiono ostatnio, przy wsparciu strategosa temu Anatolikon, nową świątynię pod wezwaniem założyciela monasteru, św. Atanazego z Góry Athos.

[Geórgios Palaiológos]

Do świątyni przybył nieznany wcześniej mnichom oraz miejscowym jegomość. Ubrany był w jasne spodnie zrobione z ciepłego wzmacnianego materiału. Tors swój zasłonięty był ładną, niebieską jedwabną koszulą. Ciało chroniła zbroja łuskowa, na którą założone była niebieskie Paludamentum. Przy boku miał w skórzanej pochwie, niezbyt dużych rozmiarów miecz. Po krótkiej chwili modlitwy wstał, wrzucił 1 floren dla biednych, po czym udał się do wyjścia gdzie stał drugi mężczyzna trzymający hełm Geórgiosa. Razem wsiedli na konie i pojechali w dalszą drogę...

[Gagik Bagratyda]

Gdy dyzuniccy rebelianci zajęli półwysep Chalkidike, mnisi ze Świętej Góry, wierni Kościołowi i Cesarzowi, odmówiwszy przyłączenia się do buntowników, zostali odizolowani na półwyspie. Miejscowe dowództwo sił popierających samozwańca surowo zakazało przybijania jakichkolwiek łodzi do atoskich brzegów, jak również wkraczania na Athos lądem ze strony północnej. Za złamanie tych zakazów grozi kara śmierci. Od tego czasu brak wieści z monasterów Świętej Góry, jednak wątpliwe jest, aby dla mnichów blokada ta miała większe znaczenie - i tak są samowystarczalni, jeśli chodzi o żywność czy opał. Odcięto jednak napływ pielgrzymów. Dla buntowników brak poparcia ze strony cieszącej się wielkim autorytetem wspólnoty monastycznej na Athos jest poważnym problemem propagandowym. Plotki głoszą, że rebelianci zamierzają podjąć bardziej stanowcze kroki.