[Gagik Bagratyda]

Spis wojsk

1 bandon średniej jazdy (200 ludzi)
2 bandony ciężkiej piechoty (400 ludzi)
2 bandony średniej piechoty (400 ludzi)
2 bandony lekiej piechoty (400 ludzi)

Dotąd tem Anatolikon nie posiadał własnych wojsk, a ich funkcję spełniał wypożyczony z Edessy bandon lekkiej jazdy. Teraz się to zmieni, zaś żołnierze ze Wschodu będą mogli powrócić w rodzinne okolice. Członkami oddziału średniej kawalerii są głównie młodzi ochotnicy z północnej części temu, która jest bardziej katolicka, a przy tym niezbyt zamożna, więc niejeden jej mieszkaniec chętnie zaciąga się do armii. 200 ludzi to niewiele i siły muszą zostać rozbudowane, ale granice prowincji nie są zagrożone najazdami, więc nie jest to bardzo pilna sprawa.

[Gagik Bagratyda]

Siły temu są powoli rozbudowywane. Sformowano cztery bandony piechoty, do której chętnie zaciągają się młodzi awanturnicy. Wielu z nich znudził się już konflikt pomiędzy władzami a schizmatyckimi mieszkańcami miast i wiosek. Trwa musztrowanie nowych żołnierzy, dotąd nie przywykłych do dyscypliny.

[Gagik Bagratyda]

Nikomu nieznany człowiek pojawił się ostatnio w okolicach Smyrny, by w pewien pochmurny wieczór zjawić się w koszarach 2. Anatolijskiego bandonu lekkiej piechoty. Większość żołnierzy nie miała akurat nic ciekawszego do roboty i niejeden z nich zwrócił uwagę na postawnego mężczyznę, który chciał widzieć się ze starym Agapitem, zastępcą nieobecnego dowódcy, który (jak zwykle) spędzał czas na zażywaniu cielesnych rozrywek w Smyrnie. Po dłuższej rozmowie na osobności obaj udali się na główny plac koszar, gdzie przybysz wstąpił na podwyższenie. Gdy pewna ilość zaciekawionych żołnierzy zgromadziła się przed nim, zaczął przemawiać:

 - Waleczni żołnierze Cesarstwa Rzymian! Wiele nieszczęść przetoczyło się przez naszą przesławną ojczyznę, ciężko ją i nas raniąc, tak, iż nie zostało w niej - wedle słów proroka - nic zdrowego, nic nietkniętego w jej kościach. Najazdy Hagarenów i bunty poddanych wstrząsnęły cesarskim tronem, a bierność państwa i jego władz doprowadziła do tak wielkiego osłabienia Cesarstwa, że wrogowie nasi wypatrują tylko, kiedy wedrzeć by się w niebronione granice. Łacinnicy zaś, za braci kłamliwie się podając, baczą tylko, jak by pić krew naszych bohaterskich żołnierzy, dla siebie zagarniając plon dla Cesarstwa zdobyty i mu prawnie należny.

 Jednak wszystkie te nieszczęścia niczym są przy pierwszym i największym ze wszystkich, które jest przyczyną wszystkich pozostałych i przed opisywaniem którego wzdraga się język i o którym bez łez mówić nie można. Nie dość było nieprzyjacielowi dusz naszych tronem wstrząsnąć, ale jeszcze w święty ołtarz wymierza swój zdradziecki i haniebny cios! Głosząc się bratem i zjednoczycielem, w rzeczywistości jest zdrajcą i katem. Świętą Cerkiew Prawosławną prześladuje i zniszczyć ją pragnie przez fałszywą i zaprzańską unię.

 Darmo jednak miecz swój Herodowy podnosi, darmo na ołtarz się zamierza, gdyż Cerkwi Chrystusowej, wedle obietnicy Najwyższego, nie przemogą nawet bramy piekieł. Opatrzność ocali go nawet z największych prześladowań, tak jak wyratowała go spod miecza Nerona, Dioklecjana czy Kopronima. W walce tej posługuje się ona swoimi Boskimi Energiami, cuda wielkie czyniąc, ale i przez ludzi działając, jak działała przez Równego Apostołom Konstantyna.

 Jeden jest dziś tylko ten, kto nowym Konstantynem być może, by wroga odeprzeć, niewiernych poskromić, granice zabezpieczyć, prowincje uspokoić, łacinników upokorzyć, Cerkiew zratować, Cesarstwo zbawić! Żołnierze! Choć mnie nie znacie, jestem tym, komu winniście posłuszeństwo, miłość i oddanie! Jam jest Jan, w Chrystusie Cesarz i Autokrator Rzymian! - tu mówca zrzucił wierzchnie okrycie, ukazując ukrytą pod spodem purpurę. - Choć zbłądziłem i szukałem jedności i pokoju Cerkwi tam, gdzie przenigdy znaleźć go nie można, w łacińskiej niewoli, gdzie podstępem i zdradą mnie porwano, zostałem oświecony przez Boga, który nakazał mi nawrócenie i podjęcie walki. Żołnierze! Stańcie dziś do walki za wiarę i Cesarstwo przy tym, komu winniście do zgonu wierność!

 Kimkolwiek był mężczyzna podający się za autokratora, trzeba przyznać, że mówcą był niezłym. Z gardeł dwu setek żołnierzy wyrwał się okrzyk:

 - Niech żyje cesarz! Niech żyje święte prawosławie! Śmierć zdrajcom! Śmierć niewiernym! Śmierć łacinnikom! Za Boga i Cesarza!

 Entuzjazm ogarnął znudzone wcześniej wojska, a monarcha (lub ten, który być nim się mienił) podyktował zaraz rozkazy do innych oddziałów armii stacjonujących w pobliżu Smyrny, a także do władz miasta, nakazujący natychmiastowe otworzenie bram i uznanie władzy tego, któremu z woli Bożej ona przysługuje. Ogłosił również nominację starego Agapita na nowego dowódcę bandonu. Choć mało kto z wielkich i małych wiedział o tym, wojna, która miała na zawsze odmienić oblicze Cesarstwa, właśnie się zaczęła.

[Jan I Bizantyjski]

Ojcze Wielki Przeorze!
Proszę natychmiast z mojego rozkazu posłać szpiegów i dowiedzieć się ilu się nam przeciwstawia i jakie są ich plany! Trzeba jeszcze by Czcigodny porozumiał się z prawosławnymi przywódcami religijnymi, aby to przy nas mimo sprzeczności wiary pozostali i jako zdrajców Cesarstwa buntowników potraktowali, liczę na Czcigodnego umiejętności dyplomacji.

Wielki Mistrzu!
Proszę o przedstawienie mi liczby sprawnych do walki zakonnych oddziałów, są najlojalniejszym ogniwem w owej sytuacji, polecam także postawić całe siły zakonu w stan gotowości i czekać na rozkazy wojenne.

Domestykosie Wielki!
Proszę natychmiast zabezpieczyć najbliższe buntowników lojalne nam twierdze wojskiem.
Polecam także natychmiastową inspekcję wszystkich wojsk Nam wiernych w poszukiwaniu szpiegów, podżegaczy oraz wszystkich przeciwnych Cesarstwu.

Ja sam zaś zorganizuję w Konstantynopolu punkty werbunkowe oraz wszystkie możliwe pomoce. Musimy działać szybko.

Bóg z Nami!

[Gagik Bagratyda]

Ojcze Wielki Przeorze!
Proszę natychmiast z mojego rozkazu posłać szpiegów i dowiedzieć się ilu się nam przeciwstawia i jakie są ich plany!

Regularnych wojsk wróg posiada 400 ludzi lekkiej, 200 średniej i 200 ciężkiej piechoty. Istnieje jednak również możliwość uzbrojenia przezeń dalszych zwolenników ze Smyrny i okolicznych wsi. Dokładne plany nie są znane, choć przypuszczalnie samozwaniec zamierza teraz opanować środkową i południową część temu, gdzie może liczyć na poparcie dyzunitów.

Trzeba jeszcze by Czcigodny porozumiał się z prawosławnymi przywódcami religijnymi, aby to przy nas mimo sprzeczności wiary pozostali i jako zdrajców Cesarstwa buntowników potraktowali, liczę na Czcigodnego umiejętności dyplomacji.

Problem w tym, że na wolności przebywa obecnie jedynie sześciu dyzunickich hierarchów, o których nam wiadomo, z czego trzech zostało przeze mnie uwięzionych w styczniu, a teraz wypuszczonych przez samozwańca - z nimi nie warto nawet próbować rozmawiać. Spróbuję za to porozumieć się z trzema pozostałymi, to jest z byłym patriarchą Konstantynopola Aleksandrem, arcybiskupem Patras Diodorem i arcybiskupem Trapezuntu Makarym. Ale z góry zastrzegam, że nie będzie to łatwe.

[Jan I Bizantyjski]

Problem w tym, że na wolności przebywa obecnie jedynie sześciu dyzunickich hierarchów, o których nam wiadomo, z czego trzech zostało przeze mnie uwięzionych w styczniu, a teraz wypuszczonych przez samozwańca - z nimi nie warto nawet próbować rozmawiać. Spróbuję za to porozumieć się z trzema pozostałymi, to jest z byłym patriarchą Konstantynopola Aleksandrem, arcybiskupem Patras Diodorem i arcybiskupem Trapezuntu Makarym. Ale z góry zastrzegam, że nie będzie to łatwe.

Dobrze, rozumiem. Dziękuję też za raporty pozostałe.

[Jan I Bizantyjski]

Jak tylko JKM Maurycy oraz Wielki Mistrz przedstawią Nam nasze siły obecnie dostępne, wtedy pomyślimy gdzie drogę wrogom zastąpić. Na razie trzeba umocnić całą Anatolię.

[Geórgios Palaiológos]

Panowie, jeśli potrzebna jest pomoc to ofiaruję mój miecz do pomocy i podnoszę go na wrogów waszych i póty go nie opuszczę póki wrogów nie pokonam i we krwi nie utopię. 

[Gagik Bagratyda]

Każdy człowiek się przyda. Sądzę, że winniście dołączyć do rycerstwa zakonnego bądź jerozolimskiego, gdyż charakter tych wojsk będzie zapewne bardziej wam odpowiadał niż grecka jazda.

A tak przy okazji, witamy ponownie w Cesarstwie. 

[Geórgios Palaiológos]

Każdy człowiek się przyda. Sądzę, że winniście dołączyć do rycerstwa zakonnego bądź jerozolimskiego, gdyż charakter tych wojsk będzie zapewne bardziej wam odpowiadał niż grecka jazda.

A tak przy okazji, witamy ponownie w Cesarstwie. 

Nie mogłem pozostać bezczynny wobec rozruchów.
Gdzie miałbym się zgłosić aby dołączyć do wojska cesarskiego? I lub królewskiego (jerozolimskiego)?

[Gagik Bagratyda]

Do wojska cesarskiego zapewne w Konstantynopolu, choć nie wiem wiele o jego organizacji i planach, jakie ma wobec niego Basileus. Natomiast król Jerozolimy płynie ze swoimi ludźmi z Jaffy w stronę Smyrny, lecz ciężko przewidzieć, gdzie wyląduje - port miejski jest opanowany przez samozwańca.

[Gagik Bagratyda]

Problem w tym, że na wolności przebywa obecnie jedynie sześciu dyzunickich hierarchów, o których nam wiadomo, z czego trzech zostało przeze mnie uwięzionych w styczniu, a teraz wypuszczonych przez samozwańca - z nimi nie warto nawet próbować rozmawiać. Spróbuję za to porozumieć się z trzema pozostałymi, to jest z byłym patriarchą Konstantynopola Aleksandrem, arcybiskupem Patras Diodorem i arcybiskupem Trapezuntu Makarym. Ale z góry zastrzegam, że nie będzie to łatwe.

Dobrze, rozumiem. Dziękuję też za raporty pozostałe.

Były patriarcha oficjalnie poparł cesarza konstantynopolitańskiego, zaś arcybiskup Patras opowiedział się po stronie jego rywala ze Smyrny. Nie mamy jeszcze wieści z Trapezuntu, ale nie żywię tu wielkich nadziei.