[Vlad Petrowić]

Rasy Koni

Konie gorącokrwiste
Konie o dużej sprawności fizycznej, które mają cechy konia sportowego. Użytkowane są najczęściej w sportach konnych i na wyścigach[. Są energiczne, przystosowane do pracy w szybkim ruchu. Mają żywy temperament i lekką budowę, co jest ich charakterystyczną cechą.

Konie gorącokrwiste hodowane są najczęściej z udziałem krwi koni angielskich lub arabskich – ras gorącokrwistych hodowanych w największej czystości. Kolejnym przykładem typowego konia gorącokrwistego jest koń angloarabski.

Konie zimnokrwiste
 konie silne i masywne, odróżniające się od gorącokrwistych temperamentem i budową. Są zazwyczaj spokojniejsze, mniej ruchliwe i potężniejsze. Są to konie robocze, używane między innymi do prac rolniczych i transportowych, jako konie pociągowe. Zazwyczaj pracują w stępie. Konie zimnokrwiste hoduje się bez udziału krwi koni gorącokrwistych lub z bardzo małym jej udziałem. Najbardziej znane rasy koni zimnokrwistych to: shire, perszeron, koń belgijski, koń ardeński

[Vlad Petrowić]

Koń Czystej Krwi Arabskiej

Jedna z podstawowych ras koni gorącokrwistych, uważana często za kwintesencję piękna konia. Konie arabskie pojawiły się na Półwyspie Arabskim co najmniej 2500 lat temu.
Konie arabskie są bardzo wytrzymałe, niewymagające w hodowli i szybkie w galopie. Na długich dystansach nie mają sobie równych. Są inteligentne, wrażliwe i przywiązane do człowieka. "Araby" to konie o żywym temperamencie, lecz zawsze posłuszne. Koni tej rasy używano w hodowli wielu innych ras. Jest to najstarsza na świecie rasa hodowanych obecnie koni.

Koń bardzo szlachetny i elegancki, o lekkiej budowie ciała. Jego sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha głowa o profilu szczupaczym (wklęsłym) lub prostym. Nogi są suche i doskonałej jakości, choć zdarzają się lekkie wady postawy, a łopatki nie zawsze są idealne. Zad jest krótki i poziomy, ogon wysoko osadzony i noszony z charakterystyczną odsadą. Kopyta są twarde i wytrzymałe. Wysokość tych koni wynosi 145 – 155 centymetrów. Występują wszystkie maści podstawowe, z wyjątkiem srokatej. Najczęściej konie te są siwe, gniade i kasztanowate, bardzo rzadko kare. Szlachetności koniowi dodaje długa łabędzia szyja i piękna głowa z szeroko rozwartymi nozdrzami. Chody tych koni są bardzo lekkie. Galop jest szybki i wytrzymały, kłus bardzo szlachetny, jak gdyby koń unosił się w powietrzu. Stęp bywa zbyt krótki.

[Vlad Petrowić]

Koń Fryzyjski

Rasa koni gorącokrwistych pochodząca z historycznej krainy Fryzji (w dzisiejszej Holandii). Charakterystyczną cechą tych koni jest ich zazwyczaj kare umaszczenie, bujna grzywa, ogon i szczotki pęcinowe oraz wysokie i efektowne chody. Preferowany wzrost trzyletniego konia to 160 cm wysokości w kłębie, a minimalny to 154 cm dla klaczy stadnej. Współczesny koń fryzyjski użytkowany jest na wiele sposobów. Sprawdza się jako koń spacerowy, ujeżdżeniowy, zaprzęgowy oraz w pokazach rewiowych. Świetnie nadaje się też do hipoterapii. Wysoka inteligencja i ich chęć współpracy z człowiekiem, pozwala na użytkowanie fryzów przez osoby o dużym stopniu niepełnosprawności do jazdy wierzchem.

[Vlad Petrowić]

Koń Ardeński

Rasa zimnokrwistych koni, wywodząca się z górzystej prowincji Ardennes, na pograniczu Belgii i Francji. Konie ardeńskie pochodzą od ciężkich koni, które były przypuszczalnie jednymi z pierwszych koni zimnokrwistych. Konie tej rasy były i są obecnie używane jako siła pociągowa. Ich cechą charakterystyczną jest niebywała wytrzymałość, doskonałe wykorzystanie paszy oraz pracowitość i dobry charakter. Umaszczenie ardenów jest najczęściej gniade w wielu odcieniach, kasztanowate, dereszowate i siwe. Wysokość w kłębie dochodzi do 155–162 cm, a masa ciała do 800–1000 kg.

[Vlad Petrowić]

Konik Polski

Polska rasa koni późno dojrzewających (3-5 lat) w typie kuca, długowiecznych, odpornych na choroby i trudne warunki utrzymania. Mają twardy róg kopytowy, pozwalający pracować niepodkutym na twardym podłożu. Dzikimi przodkami koników polskich są tarpany. Zamieszkiwały one do końca XVII wieku lesiste obszary wschodniej Polski, Litwy i Prus. Koniki te charakteryzuje mały wzrost, silna i krępa budowa, prymitywna ciężka głowa; szyja krótka i nisko osadzona, prosta. Mało wyraźny kłąb 130 - 140 centymetrów wysoki. Głęboka klatka piersiowa, zad ścięty. Obfita czarna grzywa i ogon z nielicznymi jasnymi włosami, umaszczenie myszate, czarna pręga grzbietowa, pręgi na kończynach, rzadko występuje pręga łopatkowa. Kopyta nieduże i mocne. Klacze są mniejsze od ogierów.

[Vlad Petrowić]

Koń Huculski

Rasa konia domowego, pochodząca od tarpana. Są to konie żywotne, silne i odporne. Niegdyś używano ich głównie jako jucznych. Konie te bez problemów mogły przenosić ciężkie ładunki nawet po wyjątkowo trudnych górskich ścieżkach. Rasa tych zwierząt nadaje się do rekreacji, turystyki górskiej, rajdów terenowych i do zaprzęgu. Koń huculski występuje najczęściej w maści gniadej, myszatej lub srokatej, rzadziej karej lub bułanej. Wysokość tych koni w kłębie dochodzi do ok. 132-145 cm.