[Hugo de Payns]

17 marca.

Szczęśliwość przyszłego życia jest spełnieniem wszelkich pragnień. Szczęśliwość tego życia jest unicestwieniem wszelkich pragnień. […] Pragnienia wzrastają w miarę, jak otrzymujemy to, czego pragnęliśmy: posiadanie tego, czego zapragnęliśmy, podsyca nasze pragnienia, ale nie karmi duszy. Dusza pragnie tylko godności, ponieważ sama siebie przekonuje, zwiedziona przez zmysły i przez fałszywe opinie ludzi, że ta godność ją zadowoli. Widząc jednak, że to jest tylko kroplą wody w otchłani, zwraca się ku innym przedmiotom, które zmysły nadal przedstawiają mu jako dobra mogące ją wypełnić. Zły bogacz poprosił tylko o kroplę wody, to było wszystko, czego chciał. Zastanówcie się, czy to ugasiłoby jego pragnienie. Nie dostał tego. Ale gdyby dostał itd. Gdybyśmy w tym życiu mieli spełnione wszystkie nasze pragnienia, nie myślelibyśmy już o innych, a więc dlatego Bóg, który nas kocha, inaczej to zorganizował. […] Czy w tym świecie możemy dojść do tej prawdziwej szczęśliwości? Przyjemności świata, które na początku nasycają, jego zaszczyty, jego chwała i bogactwa, które nigdy nie zaspokajają, te wszystkie fałszywe dobra, z których jedne budzą odrazę, a inne głód, które przemijają jak dym, a których użytkowanie jest zawsze zakłócone przez mieszankę nieskończonego zła i straszliwy obraz śmierci, gdzie wreszcie wszystko się skończy – czy mogą dać to szczęście?

Św. Klaudiusz La Colombiere (1641-1682)

[Hugo de Payns]

18 marca.

Gronem henny jest mi umiłowany mój w winnicach Engaddi (Pnp 1,14)… To boskie grono okrywa się kwiatami przed Męką i wylewa swoje wino w Męce… Na krzewie grono nie zawsze jest takie samo, ale zmienia się z czasem: kwitnie, owocuje, dojrzewa, a kiedy jest doskonale dojrzałe, przekształca się w wino. Krzew winny zapowiada zatem swój owoc: nie jest jeszcze odpowiednio dojrzały, aby zrobić wino, ale oczekuje pełni czasów. Jednakże nie oznacza to, że nie może nas rozradować. Bowiem zanim skosztujemy, jesteśmy oczarowani zapachem w oczekiwaniu przyszłych dóbr, a zmysły duszy upajają się wonią nadziei. Ponieważ niezachwiana pewność przyszłej łaski staje się radością dla tych, którzy oczekują wytrwale. Tak się dzieje z gronem winnym, które zapowiada wino, zanim się nim stanie: widząc jego kwat – ten kwiat jest nadzieją – daje nam pewność przyszłej łaski. Kto swoją wolę harmonizuje z wolą Pana, ponieważ o niej rozmyśla dniem i nocą, staje się jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, które wydaje owoc w swoim czasie, a liście jego nie więdną (Ps 1,1-3). To dlatego krzew winny Oblubieńca, który zakorzenił się w żyznej ziemi Engaddi, to znaczy, w głębi duszy, podlewanej i użyźnianej boską nauką, wydaje kwitnące i rozwinięte grono, w której może kontemplować własnego ogrodnika i właściciela winnicy. Błogosławiona ta uprawiana ziemia, której kwiat oddaje piękno Oblubieńca! Ponieważ On jest prawdziwym światłem, prawdziwym życiem, prawdziwą sprawiedliwością… i innymi jeszcze cnotami. Każdy, dzięki swoim uczynkom, może stać się podobny do Oblubieńca. Kiedy spogląda na grono własnego sumienia, widzi tam samego Oblubieńca, ponieważ odzwierciedla światło prawdy w świetlistym i nieskalanym życiu. To dlatego ten żyzny krzew mówi: Moja winorośl kwitnie i otwiera pączki (por Pnp 7,13). Oblubieniec osobiście jest tą prawdziwą kiścią, zaczepioną do krzewu, którego krew staje się napojem zbawienia dla tych, którzy radują się w swoim zbawieniu.

Św. Grzegorz z Nyssy (ok. 335-395)

[Hugo de Payns]

19 marca.

Nie można wątpić, że Józef był człowiekiem bardzo świętym i godnym zaufania, skoro Matka Zbawiciela miała być jego żoną. Był sługą wiernym i roztropnym (Mt 24,45), skoro Bóg ustanowił go wsparciem Matki, karmicielem ciała i pomocnikiem w dziele zbawienia. Przypomnijmy sobie, że pochodził z rodu Dawida. Był synem Dawida nie tylko ze względu na ciało, ale także przez wiarę, świętość i pobożność. Pan znalazł w nim drugiego Dawida, któremu mógł bezpiecznie powierzyć swoje najtajniejsze zamiary. Objawił mu, jak pierwszemu Dawidowi, tajemnice swojej mądrości i odkrył przed nim to, czego nie znał żaden inny władca tego świata. Dał mu ujrzeć i usłyszeć to, co wielu królów i proroków, pomimo ich pragnienia, nie mogło ujrzeć ani usłyszeć (Mt 13,17). Co więcej, pozwolił mu to nosić, prowadzić, otulić, karmić i chronić. Maryja i Józef należeli zatem oboje do rodu Dawida. W Maryi dokonały się obietnice dane niegdyś Dawidowi przez Pana, podczas gdy Józef był świadkiem tego spełnienia.

Św. Bernard z Clairvaux (1091-1153)

[Hugo de Payns]

20 marca.

Nie przeklinaj mnie, jak drzewo figowe (por. Mt 21,19), Choć jestem podobny do wyschłego drzewa, Ze strachu, że liście wiary Nie uschły razem z owocem moich uczynków. Ale umocnij mnie w dobru, Jak latorośl na świętym Krzewie winnym, O którą dba Twój niebieski Ojciec (J 15,2) A Duch sprawia, że wzrastając – wydaje owoce. A drzewa, którym jestem, pozbawionego smacznych owoców, Lecz pełnego owoców gorzkich, Nie wyrywaj z Twojej winnicy, Ale zmień je, okopując nawozem.

Św. Nerses IV Šnorhali zwany Wdzięcznym (1102-1173)

[Hugo de Payns]

21 marca.

Wdowa z Sarepty przyjmuje proroka Eliasza z całą hojnością i wyczerpuje wszelkie pokłady ubóstwa na jego cześć, chociaż jest obca w Sydonie Nigdy nie słyszała o nauce proroków o korzyściach jałmużny i tym bardziej nie znała słów Chrystusa: Byłem głodny, a daliście Mi jeść (Mt 25,35). Jaka będzie nasza wymówka, jeśli po takich napomnienia, po obietnicy tak wielkich nagród, po obietnicy królestwa niebieskiego i jego szczęścia, nie jesteśmy w stanie okazać takiej dobroci, jak ta wdowa? Kobieta z Sydonu, wdowa, obarczona rodziną, zagrożona głodem i w obliczu śmierci, otwiera swoje drzwi, by przyjąć nieznajomego mężczyznę i dać mu odrobinę mąki, która je pozostała… A my, pouczeni przez proroków, przyjąwszy nauczanie Chrystusa, mając możliwość rozmyślania o rzeczach przyszłych, niezagrożeni śmiercią głodową, posiadający dużo więcej, niż ta kobieta, czy znajdziemy usprawiedliwienie, jeśli nie ośmielamy się czerpać z naszych dóbr, aby się dzielić? Czy zaniedbamy nasze własne zbawienie? Okażmy zatem wielkie serce ubogim, abyśmy okazali się godnymi posiadania przyszłych dóbr w wieczności, dzięki łasce i miłości do ludzi naszego Pana, Jezusa Chrystusa.

Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407)

[Hugo de Payns]

22 marca.

Odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy tym, którzy względem nas zawinili. O niewysłowiona łaskawości Boża! Nie tylko Pan nam daje tutaj przykład modlitwy, nie tylko ustanawia regułę życia, dzięki której możemy rozradować Jego serce, ale poprzez napomnienie zawarte w tej samej formule, o której nas uczy i którą nakazuje nam stale stosować w modlitwie do Niego, wyrywa, jakby z konieczności, korzenie gniewu i smutku. To jeszcze nie wystarczy. W samej modlitwie daje nam sposobność i ułatwia nam przymuszenie Go, by wydał na nas łagodny i miłosierny wyrok; daje nam niejako władzę, byśmy sami złagodzili nasz wyrok i zmusili Go do przebaczenia nam przykładem naszej własnej pobłażliwości, kiedy mówimy do Niego: Odpuść nam tak, jak my odpuściliśmy. Wzmocniony tą modlitwą, będzie z ufnością prosił o przebaczenie za swoje winy ten, kto okazał się łagodny dla swoich dłużników. […] Jeśli chcemy być sądzeni z miłosierdziem, sami bądźmy miłosierni dla tych, którzy nas skrzywdzili. Zostanie nam przebaczone, ponieważ niezależnie od tego, jak bardzo są źli, przebaczymy tym, którzy wyrządzili nam zło. Wielu drży na tę myśl, a kiedy w kościele ludzie jednym głosem odmawiają Modlitwę Pańską, przepuszczają te słowa, nie wypowiadając ich sami, aby nie potępić się własnymi ustami, zamiast przeprosić. Nie zdają sobie sprawy, że są to próżne subtelności, które na próżno próbują ukryć przed oczami najwyższego Sędziego, który zechciał z góry ukazać tym, którzy się do Niego modlą, sposób, w jaki musi ich osądzić. Właśnie dlatego, że nie chce, abyśmy uznali Go za surowego i nieubłaganego, wyznaczył nam regułę swoich sądów, abyśmy mogli sądzić naszych braci, jeśli wyrządzili nam zło, tak jak sami chcemy być przez Niego sądzeni.

Św. Jan Kasjan (ok. 360-453)

[Hugo de Payns]

24 marca.

 [Bóg mówił do świętej Katarzyny]: To przez poznanie siebie i nienawiść do siebie i przez poznanie mej dobroci dochodzicie do doskonałości. Dusza nigdy nie poznaje lepiej, czy jestem w niej, jak w chwili tych walk. W jaki sposób? Powiem ci to! Jeśli znajdując się wśród tych zmagań, uświadamia sobie, że napaści te gniewają ją i że jednocześnie nie od niej zależy uwolnienie się od nich, choć ona nie zgadza się na nie, wtedy może poznać, że nie istnieje. Bo gdyby była czymś sama przez się, usunęłaby sama pokusy, których by chciała nie doznawać. W ten sposób uniża się przez prawdziwe poznanie siebie i w świetle najświętszej wiary ucieka się do Mnie, Boga wiecznego, którego dobroć zachowuje jej świętą i dobrą wolę i nie pozwala, by w czasie licznych walk ustąpiła nieprzyjacielowi, przystając na napastujące ją nędze. Macie więc słuszność, krzepiąc się nauką mojego słodkiego Słowa miłości, mojego Syna Jednorodzonego, w czasie smutków, przeciwności i pokus ze strony ludzi i diabła, gdyż wzmagają one cnoty i prowadzą was do wielkiej doskonałości.

Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380)

[Hugo de Payns]

25 marca.

O Maryjo, [to w Tobie] objawia się dziś siła i wolność Boga. Oto bowiem po naradzie rady Bożej, tak poważnej i wielkiej, anioł zostaje posłany do ciebie, aby ci wyjawić tajemnicę tej rady i prosić o twoją zgodę; a Słowo nie zstępuje do twego łona, dopóki nie wyrazisz na to dobrowolnej zgody; czeka u drzwi woli, które raczysz otworzyć temu, kto chce wejść do ciebie. I nigdy by nie wszedł, gdybyś nie otworzyła mu drzwi swoją odpowiedzią: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa. Jest to uderzający dowód siły i wolności naszej woli! Bez niej nie może zaistnieć ani dobro, ani zło; ani demon, ani stworzenie nie mogą jej zmusić do grzechu, jeśli tego nie chce; co więcej, nic nie może jej zmusić do najmniejszego dobra, jeśli temu odmówi. Tak, jest ona rzeczywiście wolna, ta ludzka wola, że nic nie może jej sprowadzić ani do dobra, ani do zła bez jej zgody. Zapukał do drzwi Twojej woli, o Maryjo, wieczny Bóg, i gdybyś nie chciała ich otworzyć, Bóg nie wcieliłby się w Ciebie. Zarumień się więc, o duszo moja, gdy widzisz dziś, że sam Bóg upodabnia się do ciebie w Maryi; dziś widzisz, że choć stworzona bez twojej woli, nie będziesz zbawiony, jeśli nie wyrazisz na to zgody, gdyż Bóg puka do drzwi, czekając, aż Maryja zgodzi się otworzyć.

Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380)

[Hugo de Payns]

26 marca.

Jeśli ponagla nas pragnienie podobania się Królowi niebios, starajmy się kosztować tylko chwały z wysoka. Każdy bowiem, kto jej zakosztował, pogardzi wszelką chwałą ziemską. Ale byłbym zaskoczony, gdyby ktoś pogardziłby tą chwałą, jeśli nie skosztował wpierw chwały niebieskiej. Ten, kto prosi Boga o dary za swoje wysiłki, położył niestabilny fundament. Ten, kto uważa się za dłużnika, nagle otrzyma niespodziewane bogactwo. […] Jest chwała, która pochodzi od Pana, bo On powiedział: Tych bowiem, którzy Mnie szanują, szanuję i Ja (1 Sm 2,30). Jest też chwała, która pochodzi od sztuczek diabła, ponieważ jest powiedziane: Biada wam, gdy wszyscy ludzie chwalić was będą (Łk 6,26). Łatwo rozpoznasz tę pierwszą, gdy uznasz ją za szkodę i odrzucisz ją wszelkimi sposobami, a gdziekolwiek pójdziesz, ukryjesz swój sposób życia. Drugą zaś, gdy będziesz czynić nawet najmniejsze rzeczy, aby były widziane przez ludzi (por Mt 6,1). Nieczysta próżna chwała sugeruje, że udajemy, iż posiadamy cnoty, których nie mamy, mówiąc nam: Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki (Mt 5,16). Kiedy nasi pochlebcy, albo raczej nasi uwodziciele, zaczynają nas chwalić, przypomnijmy sobie szybko ogrom naszych grzechów, a uznamy się za niegodnych tego, co się mówi lub czyni na naszą cześć. […] Prości ludzie nie są zbyt często zatruci próżną chwałą, ponieważ ona jest odrzuceniem prostoty i hipokryzji w zachowaniu.

Św. Jan Klimak (ok 575- 650)

[Hugo de Payns]

27 marca.

Jeśli ktoś pragnie dążyć do doskonałości, poczynając od samego początku, w którym panuje strach, stan właściwie służebny, […] będzie się ciągle wznosił na wyższe drogi nadziei. Ta nadzieja […] zostanie wynagrodzona. […] Ale nie osiągnęła ona jeszcze tego poczucia, które miał syn, ufając w pobłażliwość i hojność ojca, kiedy nie wątpił, że wszystko, co należy do ojca, jest także jego własnością. Syn marnotrawny z Ewangelii nie śmie już nawet o tym marzyć po tym, gdy stracił wraz z majątkiem ojca nawet imię syna. Zazdrościł nawet świniom strąków, czyli podrzędnego pokarmu, ale nie pozwolono mu ich jeść. Wrócił więc do siebie. Dotknięty zbawienną bojaźnią, przeraził się świńskim plugastwem, przeraził się okrutnymi mękami głodu. Te uczucia czynią go swego rodzaju niewolnikiem. Ale myśląc o wynagrodzeniu, jakie otrzymują najemnicy, zapragnął choćby takiego stanu i mówił: Iluż to najemników w domu mego ojca ma chleba pod dostatkiem, a ja tu przymieram głodem. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mnie choćby jednym z twoich najemników (Łk 15, 17–19). Ojciec jednak wyszedł mu naprzeciw. To słowo pokornej skruchy, które dyktuje czułość, ojciec przyjmuje z jeszcze większą czułością. Nie, nie chce dać swojemu dziecku dóbr o mniejszej wartości, ale pomaga mu od razu pokonać dwa niższe poziomy i przywraca mu godność syna. Spieszmy się też, aby dzięki łasce nierozerwalnej miłości wznieść się do tego trzeciego poziomu synów, którzy uważają za swoje wszystko, co należy do ich ojca; zasłużmy na to, aby przyjąć w sobie obraz i podobieństwo naszego Ojca niebieskiego. Wtedy, naśladując prawdziwego Syna, będziemy mogli głosić: Wszystko, co należy do mojego Ojca, jest moje" (J 16, 15).

Św. Jan Kasjan (ok. 360-453)

[Hugo de Payns]

28 marca.

Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny (Hbr 4,12). Tymi słowami apostoł pokazuje tym, którzy szukają Chrystusa – Słowo, Siłę i Mądrość Boga – to wszystko, co jest mocą i mądrością w słowie Bożym. To Słowo było na początku u Ojca, wieczne razem z nim (J 1,1). Objawiło się w swoim czasie apostołom, zwiastowane przez nich i pokornie przyjęte w wierze przez lud wierzących. Jest zatem słowo w Ojcu, Słowo na ustach apostołów i Słowo w sercach wierzących. Słowo na ustach jest wyrażeniem Słowa, które jest w Ojcu: jest też wyrażeniem Słowa znajdującego się w sercu człowieka. Kiedy rozumie się Słowo lub mu się wierzy albo kocha, Słowo w sercu człowieka staje się rozumem Słowa, albo wiarą w Słowo lub miłością Słowa. Kiedy te trzy gromadzą się w jedno serce, to od razu rozumie się, wierzy i kocha Chrystusa, Słowo Boże, Słowo Ojca… Chrystus mieszka w tej osobie przez wiarę, a przez niezwykłą łaskawość zstępuje z serca Ojca do serca człowieka… To słowo Boże… jest żywe: Ojciec sprawił, że ma życie w sobie, jak On ma życie w sobie samym (J 5,26). To dlatego nie tylko jest żywe, ale jest Życiem , jak jest napisane: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem (J 14,6). A skoro jest Życiem, to jest żywe, by być ożywczym, bo : Albowiem jak Ojciec wskrzesza umarłych i ożywia, tak również i Syn ożywia tych, których chce (J 5,21).

Baldwin z Ford (? – ok. 1191)

[Hugo de Payns]

29 marca.

Cuda Chrystusa są symbolem różnych okoliczności naszego wiecznego zbawienia, ta sadzawka jest symbolem cennego daru ze strony Słowa Pańskiego. W kilku słowach ta woda, to lud żydowski; pięć krużganków to Prawo, spisane przez Mojżesza w pięciu księgach. Woda zatem była otoczona pięcioma krużgankami, jak lud przez Prawo, które je zawierało. Woda, która się poruszała, to Męka Zbawiciela pośród tego ludu. Kto wchodził do wody, doznawał uzdrowienia, ale tylko jeden, żeby uzmysłowić jedność. Ci, którzy nie znoszą słuchania o Męce Chrystusa, są pyszni; nie chcą wejść i nie zostają uzdrowienia. Co takiego? – powie ten wyniosły człowiek, wierzyć, że Bóg się wcielił, że Bóg narodził się z kobiety, że Bóg został ukrzyżowany, ubiczowany, okryty ranami, umarł i został pochowany? Nie, nigdy nie uwierzę w te upokorzenia Boga, one są Jego niegodne. Pozwólcie przemawiać raczej waszemu sercu niż głowie. Upokorzenia Boga wydają się niegodne zarozumiałym, dlatego też są daleko od uzdrowienia. Strzeżcie się zatem tej pychy; jeśli pragniecie uzdrowienia, musicie wejść. Można by się niepokoić, gdyby mówiono, że Chrystus doznał jakichś zmian w trakcie wcielenia. Ale nie… wasz Bóg pozostaje taki jakim był, nie obawiajcie się. On nie ginie i chroni was od zagłady. Tak, pozostaje takim, jakim jest; rodzi się z kobiety, ale jedynie według ciała... To ten człowiek został uwięziony, związany, biczowany, okryty obelgami i wreszcie ukrzyżowany i wydany na śmierć. Czemu mielibyście się trwożyć? Słowo Pana pozostaje wieczne. Kto odrzuca te upokorzenia Boga, nie chce być uzdrowiony ze śmiertelnego ukąszenia pychy. Przez swoje wcielenie, nasz Pan, Jezus Chrystus, przyniósł nadzieję naszemu ciału. Wziął zbyt znane i powszechne owoce tej ziemi: narodziny i śmierć. Narodziny i śmierć, oto zatem dobra, które ziemia posiadała w obfitości; ale nie było tam ani zmartwychwstania, ani życia wiecznego. Znalazł tutaj nieszczęsne owoce tej niewdzięcznej ziemi i dał nam w zamian dobra swego niebieskiego królestwa.

Św. Augustyn (354 - 430)

[Hugo de Payns]

30 marca.

 [Chrystus mówi]: Nie mają żadnej korzyści ci, którzy Mnie nie rozpoznali; byłem ukryty dla tych, którzy Mnie nie posiadali. Jestem przy tych, którzy Mnie kochają. Moi prześladowcy są martwi; szukają Mnie ci, którzy wiedzą, że żyję. Zmartwychwstałem, jestem razem z nimi, mówię ich ustami. Zwyciężyli tych, którzy ich prześladowali; zarzuciłem na nich jarzmo mojej miłości. Jak ramię oblubieńca otacza oblubienicę (por. Pnp 2,6), tak moje jarzmo nad tymi, którzy Mnie znają. Jak namiot oblubieńczy, wzniesiony u oblubieńca, tak moja miłość chroni tych, którzy wierzą we mnie. Nie zostałem odrzucony, chociaż tak się zdawało. Nie zginąłem, chociaż tak sobie wyobrażali. Widział mnie przybytek śmierci i został pokonany, śmierć pozwoliła mi odejść i wielu razem ze mną. Byłem dla niej żółcią i octem; zstąpiłem z nią, do jej otchłani. aż do dna głębi. Śmierć osłabła, nie mogła znieść mojego oblicza. Zwołałem wśród jej zmarłych zgromadzenie żyjących (1P 3,19; 4,6). Przemawiałem do nich żywymi ustami w taki sposób, że moje słowo nie pozostało próżne. Ci, którzy byli martwi, przybiegli do Mnie; krzyczeli i powiedzieli: Zmiłuj się nad nami Synu Boży, postąp z nami wedle Twej łaski. Uwolnij nas z więzów ciemności, otwórz nam drzwi, abyśmy wyszli ku Tobie. Widzimy, że nasza śmierć nie zbliżyła się do Ciebie. Bądźmy wyzwoleni, my razem z Tobą, bo Ty jesteś naszym Zbawicielem. A Ja usłyszałem ich głosy, przyjąłem ich wiarę w moim sercu. Oznaczyłem ich czoła moim imieniem (Ap 14,1); są wolni i należą do Mnie.

Ody Salomona (chrześcijański tekst po hebrajsku z początku 2 wieku)

[Hugo de Payns]

31 marca.

Mojżesz powiedział: Pan, Bóg twój, wzbudzi ci proroka spośród braci twoich, podobnego do mnie (Pwt 18,15). Mojżesz sam wytłumaczył… to, co oznajmił: «O to właśnie prosiłeś Pana, Boga twojego na górze Synaj, w dniu zgromadzienia, kiedy powiedziałeś: Niech więcej nie słucham głosu Pana, Boga mojego, i niech już nie widzę tego wielkiego ognia, abym nie umarł (w. 16). Mojżesz twierdzi z mocą, że rola pośrednika została mu wyznaczona, skoro zgromadzenie Żydów nie było jeszcze w stanie kontemplować rzeczywistości, które je przekraczały: wizja Boga nadzwyczajnego i straszliwego w ich oczach, dziwne i nieznośnie dla ich uszów dźwięki trąb (Wj 19,16). Lud zatem z rozwagą zrezygnował z tego, co przekraczało jego siły i pośrednictwo Mojżesza zaradziło ułomności ludzi z jego pokolenia: został obarczony zadaniem przekazania zgromadzonemu ludowi przykazań Bożych. Ale jeśli chcesz odkryć w tym symbolu przewidzianą rzeczywistość, to zrozumiesz, że dotyczy Chrystusa, pośrednika między Bogiem a ludźmi (1Tm 2,5): to On, swoim ludzkim głosem, głosem otrzymanym, kiedy urodził się dla nas z niewiasty, przekazuje posłusznym sercom niewysłowioną wolę Boga Ojca, którego tylko On zna jako Syn Boży i Mądrość Boga, który przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego (1Kor 2,10). Nie mogliśmy ujrzeć naszmy cielesnym wzrokiem niewyrażonej chwały, czystej i nagiej, Tego, który jest ponad wszystkim – żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu (Wj 33,20) – mówi Bóg. Słowo zatem, jedyny Syn Ojca, musiał się zniżyć do naszej słabości, przybierając ciało ludzkie… według odkupieńczego zamiaru, aby nam objawić wolę Boga Ojca, jak sam mówił: oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego (J 15,15) i jeszcze: Nie mówiłem bowiem sam od siebie, ale Ten, który Mnie posłał, Ojciec, On Mi nakazał, co mam powiedzieć i oznajmić (J 12,49).

Św. Cyryl z Aleksandrii (380-444)

[Hugo de Payns]

1 kwietnia.

A Jezus, ucząc w świątyni, zawołał tymi słowami: «I Mnie znacie, i wiecie, skąd jestem. Ja jednak nie przyszedłem sam od siebie; lecz prawdziwy jest Ten, który Mnie posłał, którego wy nie znacie». Co po prostu oznacza: Znacie Mnie i nie znacie lub jeszcze: Wiecie, skąd pochodzę i nie wiecie. Wiecie, skąd pochodzę: Jezus z Nazaretu; znacie także moją rodzinę. Jedyna rzecz, która była dla nich zakryta, to Jego dziewicze narodziny… Wiedzieli o Jezusie wszystko, co miało związek z naturą ludzką: Jego wygląd, ojczyznę, rodzinę i miejsce narodzenia. Pan miał zatem rację, mówiąc im: Znacie Mnie, i wiecie, skąd jestem, mając na myśli ciało i wygląd ludzki, które wziął na siebie. Podczas gdy mając na myśli boską naturę, mówi: Ja nie przyszedłem sam od siebie; lecz prawdziwy jest Ten, który Mnie posłał, którego wy nie znacie. Jednakże, jeśli chcecie Go poznać, wierzcie w Tego, kogo On posłał, a poznacie Go. Ponieważ Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, [o Nim] pouczył (J 1,18) I jeszcze: Nikt też nie wie..., kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić (Łk 10,22)… Ja go znam: proście Mnie zatem, abym dał wam Go poznać… Przychodzę od Niego i to On mnie posłał. Wspaniałe stwierdzenie podwójnej prawdy: Syn pochodzi od Ojca i wszystko, co składa się na naturę Syna, otrzymał od Tego, którego jest Synem. To dlatego mówimy, że Pan Jezus jest Bogiem z Boga (Credo), podczas gdy my nazywamy Ojca... najzwyczajniej Bogiem. Mówimy także, że Pan Jezus jest Światłością ze Światłości, podczas gdy my nazywamy Ojca… najzwyczajniej Światłością. Oto co oznaczają te słowa: Przychodzę od Niego.

Św. Augustyn (354 - 430)