Lordostwo Ramli
Zamek w Ramli-siedziba administracji i rezydencja Lorda okolicznych ziem
Lordostwo obejmuje miasta Ramla i Lydda wraz z przyległościami i czasowo port w Jafiie wokół którego ma powstać nowe lordostwo
RamlaMiasto leży na równinie Szaron, w odległości 12 kilometrów od Morza Śródziemnego
Arabski geograf Al-Jakubi (?-897) w swojej książce „Ta'arich al-Jakubi” napisał, że miasto Raml zostało założone w 716 przez kalifa Sulajmana ibn Abd al-Malika. Ramla była wówczas stolicą arabskiej pod-prowincji Palestyny , wchodzącej w skład prowincji Syrii. Rozwojowi miasta sprzyjało korzystne położenie na skrzyżowaniu ważnych szlaków handlowych prowadzących z Egiptu do Syrii oraz z Jerozolimy na wybrzeże. Miasto posiadało mury obronne. W VIII wieku Umajjadzi wybudowali w mieście Biały Meczet, który został okrzyknięty jako najświętszym w Palestynie po Jerozolimie
Arabski podróżnik Al-Mukaddasi (zm. 988) opisał Ramlę w czasie jej największego rozkwitu:
jest to dobrze zbudowane i piękne miasto; woda jest dobra i w obfitości; liczne owoce. Będąc położone pośrodku pięknych wsi i wielkich miast, łączy w sobie różnorakie zalety z bliskością miejsc świętych. Handel dobrze prosperuje, a targowiska są doskonałe... chleb jest najlepszy i najbielszy. Dobre ziemie dają najsoczystsze owoce. To miasto stoi wśród bogatych pól, jest otoczone murem miejskim...
Po zdobyciiu przez Krzyżowców miasto weszło w skład Królestwa Jerozolimy Krzyżowcy zidentyfikowali Ramlę jako biblijne miasto Ramata, z którego sprawował swoje sądy Samuel (występuje w 1Sam 2,11) W potocznym języku funkcjonuje też nazwa Arymatea. Miasto nadal odgrywało dużą rolę gospodarczą i było ważnym miejscem postoju pielgrzymów wędrujących do Jerozolimy. Ramla zajmowała także ważne miejsce w systemie obronnym Królestwa Jerozolimskiego, kontrolując przechodzące tędy strategiczne szlaki handlowe.
LyddaOdkrycia archeologiczne wykazały, że w tym miejscu znajdowało się starożytna osada Lydda, która jest wymieniana przez faraona Totmesa III na liście kananejskich miast w Karnak w II tysiącleciu p.n.e.[2] Po zajęciu Ziemi Obiecanej przez Izraelitów miasto Lod zostało założone przez Shemeda z plemienia Benjamina[. W VIII wieku p.n.e. miasto zostało zniszczone przez Asyryjczyków, a jego mieszkańcy uprowadzeni w niewolę babilońską[. Żydzi z Lod przez cały czas niewoli zachowali swoją tożsamość narodową, o czym świadczy tekst z Księgi Ezdrasza 2:33, który mówi o ludziach z Lod, którzy powrócili z niewoli do swojej ziemi (do Ziemi Izraela). Następnie Księga Nehemiasza 11:35 informuje, że miasto Lod zostało wówczas ponownie zasiedlone przez Żydów[c]. W okresie hellenistycznym Lod początkowo znajdowało się poza granicami terytoriów Judei. To Grecy zmienili nazwę miasta na Lydda. Podczas powstania Machabeuszów miasto zostało zajęte przez Żydów w 143 p.n.e. i weszło w skład państwa Machabeuszy[. W 43 rzymski gubernator Syrii, Kasjusz, sprzedał wszystkich mieszkańców miasta w niewolę. W 66 rzymski legion dowodzony przez prokonsula Syrii, Cestiusa Gallusa, idąc na Jerozolimę zdobył i spalił miasto Lod. Zniszczenia dopełnił w 68 legion dowodzony przez Wespazjana
W czasach panowania rzymskiego Lod nosiło nazwę Diospolis . W Dziejach Apostolskich 9:32-38 Diospolis jest wymieniane jako miasto w którym przebywał Apostoł Piotr, gdy zawołano go do zmarłej w pobliskiej Jafie Tabity. Piotr poszedł i modlitwą wskrzesił zmarłą[d]. Po zniszczeniu w 70 Świątyni Jerozolimskiej, wielu Żydów osiedliło się w Lod. To tutaj Rabbi Akiba ben Josef (zwany też Rabbi Akiva) założył słynną jesziwę, w której studiowało pisma 24 tys. Żydów (nauczali w niej: Rabbi Eliezer ben Hyrcanus, Rabbi Tarphon i Rabbi Gamliel). Podczas powstania żydowskiego w 117 Rzymianie otoczyli miasto i wymordowali większość mieszkańców
Pod panowaniem Bizancjum miasto było w przeważającej mierze chrześcijańskie. Według chrześcijańskich legend jest to miejsce śmierci świętego Jerzego, patrona Anglii. To z tego powodu miasto było nazywane Gyorgyopolis. Wybudowano tutaj kościół Świętego Jerzego. W końcu grudnia 415, prymas Eulogiusz z Cezarei zwołał synod w Diospolis. Podczas obrad zastanawiano się nad poglądami Pelagiusza, który przebywał wtedy w Ziemi Świętej. W synodzie wzięło udział trzynastu biskupów, wśród nich bp Jan II z Jerozolimy (386-417) – następca Cyryla Jerozolimskiego (348-386). Broniąc się przed biskupami, Pelagiusz odżegnał się od tez Celestiusza, potępionych na synodzie w Kartaginie w 411. Dalszy ciąg kontrowersji pelagiańskiej pokazał jednak, że Pelagiusz nie był do końca uczciwy wobec greckojęzycznych biskupów, którzy nie w pełni rozumieli wagę problemu nurtującego Kościół łacińskojęzyczny
W 636 miasto zdobyli Arabowie. Przez pewien czas miasto było stolicą prowincji Filastin, jednak później stolicę przeniesiono do sąsiedniej Ramli[4]. Kalif Abd al-Malik ibn Marwan zniszczył miasto i zburzył kościół Świętego Jerzego. W 1099 miasto zdobyli krzyżowcy, następnie odbił je Saladyn i ponownie w 1191 zajęli krzyżowcy. Dla krzyżowców pochodzących z Anglii miasto miało szczególne znaczenie (wierzyli, że zmarł tutaj święty Jerzy). Nazywali je St. George de Lydda.
